MEZUNİYET...

 

Benim için mucizenin başladığı mükemmel bir deneyim olan üniversite dönemim şu anlık bitti. :( Birkaç kelam etmek istiyorum bu konuda ama zannederim ki birkaç kelime ile bitiremeyeceğim… :)

Şimdi…

Benim için ilk adım, basamak, zemin ve uçsuz bucaksız olan bir süreç idi. Gitmek, görmek, gözlemlemek, yeni insan tanımak, kendimi anlatmak ve insanları dinlemek, akademik ve özel iş yaşantısıyla ilgili güncel tutmak gibi amaçlarım vardı.

Başlamadan önce yapacaklarım listesini oluşturmuştum. Hepsini yapamasam da birçoğunu yaptım, yapıyorum ve yapacağım. Her geçen gün heybeme ne katabilirim diye düşünen biriyim…

Okula ilk adım attığım zaman bir oh çekmiştim. Televizyon ekranında sürekli gördüğüm amfiyi görmek, vize-final heyecanını yaşamak, kendi edindiğim misyon-vizyonu devreye sokabilmeyi hayal ederek ilk adımımı attım. Sevinç, huzur, tebessüm ve insani olarak karışık duygular içerisinde yer almıştım. : )

Kocaman 4 yıl boyunca belirli birikintiler elde ettim.

Bunlar;

İnsani değerleri,

İnsan hayatındaki iletişimin önemi

Gelişimimi,

Araştırmayı,

Okumanın zevkini vb.

En çokta ben oldum dememeyi, değmeyeceğimi öğrendim. İnsanın sürekli olarak kendini yenilediğini ve merakının peşinden koşmasına inandım, inanmaya devam ediyorum ve edeceğim.

Her sabah okula gitmek için zevkle uyandığımı ama bazı dersler hariç : )

Kendime bu süreç içerisinde belirli yollar yazdım, çizdim ve karaladım. Sürekli olarak kendimi sorgulayıp, yönlerimi bulmayı çabaladım. Evet, kimisi bundan bir şey olmaz dedi, kimi güldü, kimi arkamdan konuştu ama ben bir süreç içerisindeydim ve bu geminin kaptanı bendim, başkaları değil. Yola inanç mottosuyla çıktım ve çabaladım. Hiçbir şey armut piş ağzıma düş olmadı ve olmasını da istemedim. Düştüm, kalktım, kazandım ve yenildim ama bunların hepsi benim için birer deneyim olarak kaldı. Yani süreç sonunda ben kazandım yine de. : )

Ben hayatımda kimseyi rol model almadım ama sürekli biyografiler okumaya çalıştım ve dikkatimi çeken kişiler ile iletişimler kurmaya çalıştım. Evet, bir rol modelim yoktu ama bir kişi beni çok etkiliyordu. İş insanı komşumuz şahin amcaydı. Hayata olan inancı, duyarlılığı, düsturu, samimiliği, eşitliği benim hep dikkatimi çekmiştir. Belki de ondan kendime dair kazanımlar elde etmiş olabilirim.

Üniversite zamanlarıma baktığım zaman iyi veya kötü deneyimlerim oldu ama sonunda iyi ki dedim, diyorum. Bana kendi yolumu ve yordamı mı öğretti.

Sürekli olarak kendimi aktif tutmaya çalıştım. Eğitimlerle, kulüplerle, kurslarla, okulla, okuyarak, araştırarak ve öğrenerek. Öğrenmek için emekledim, koştum ve sarıldım. Bazen körelmeye başladım zaman hadi kalk demesini öğrendim. Benim önümde hızlı giden bir vagon var ve beklemesi için bir salisesi dahi yoktu.

Beni destekleyen, odasına gittiğimde beni zevkle dinleyen ve fikir sunan, derslerini zevkle dinlediğim tüm hocalarıma müteşekkir ederim ve iş hayatındaki insanlara kocaman sevgi ve selamlarımla…

Evet, bitti…

Şimdilik rotam askerlik sürecimi tamamlamak ve sonrası için yarım kalan yoluma kaldığım yerden devam etmek.

''Geldik gidiyoruz bütün mesele a'nı seyretmekte'' 

Kemal SAYAR

Saygılarımla,

Selçuk GÜL